“Ik ben heel dankbaar voor alles wat deze plek mij in mijn leven heeft gebracht.”

“Ik vind het mooi geworden,” zegt Peter de Wind als we vanuit de voormalige Groene zaal, door de Knoop naar de kerk lopen. Peter (1947) is om de hoek bij de Paterskerk geboren en getogen. Tramstraat 46. Zijn ouders waren in 1937 vanuit Amsterdam naar Eindhoven gekomen. In 1966 vertrok Peter de Wind naar Amsterdam, maar keerde een kleine tien jaar later samen met zijn vrouw naar zijn ouderlijk huis terug. Het lag in de lijn der verwachting dat hij in Amsterdam een oom zou opvolgen als bankdirecteur van een privébank. Maar na in dienst te zijn geweest en korte tijd op de bank te hebben gewerkt, koos hij voor de studie filosofie. Hij werkte dertig jaar als leraar maatschappijleer, levensbeschouwing en filosofie op het Augustinianum.

Zingen in de Paterskerk

“Mijn eerste herinnering is dat ik met mijn moeder naar de kerk ging. Ik was toen ongeveer vier jaar oud. Mijn vader ging niet mee, want hij was Doopsgezind. We zaten, als je vanaf het altaar de kerk in kijkt, aan de rechterkant op nummer 10. Dat was een vaste plaats. Je betaalde voor die plek. Mejuffrouw Jet kwam tijdens de dienst het geld ophalen. Het is maar een vage herinnering. Vanaf het moment dat ik misdienaar werd zijn mijn herinneringen duidelijker. Ik mocht bij het koor en dat betekende dat je zangles kreeg. Na twee jaar deed je examen. Een componist en organist beoordeelden je zangkwaliteiten. De lat lag hoog. Je moest van papier kunnen zingen. Als je dat niet kon dan moest je weg. Ik haalde het examen en dat was een mooie gebeurtenis. Daarna deed ik alle misvieringen mee als zanger. We leerden op zaterdagmiddag Italiaanse liederen (uit Vacai) en kregen interpretatieles. Ik ben mijn hele leven blijven zingen.”

Filosofen

De katholieke bewoners rondom de Paterskerk waren toen Peter jong was vanzelf parochielid van de Catharinakerk. Je werd gedoopt en gevormd in de parochiekerk en je werd geacht naar de mis in deze kerk te gaan. (Kloostergemeenschappen, zoals de Augustijnen, vallen ook nu niet onder een bisschoppelijk regime. Augustijnen hadden om die reden geen recht om te dopen, te begraven en het inzegenen van een huwelijk.) Een kerk die heel wat strenger in de leer was dan de Augustijnen. “We kwamen niet vaak in de Catharinakerk, maar als leerling van de lagere school kwam ik via de catechismus en de plicht om de ochtendmissen in de Catharinakerk bij te wonen wel in aanraking met de dogma’s uit de katholieke leer. Dat zette je wel aan het denken, ook omdat de paters de katholieke leerstellingen relativeerden of ze voor ons begrijpelijk maakten. Zij waren filosofen en dat sprak mij aan. Het werd allemaal minder stellig gebracht. Niet dat ze mij aan het twijfelen brachten. Maar ze plaatsten de zaken in de juiste context. Bijvoorbeeld het heikele punt van de onbevlekte ontvangenis van Maria en de onfeilbaarheid van de Paus. Niet alles moest als zoete koek voor waar worden aangenomen.”

De dood hoort bij het leven

Wat betekent het voor de buurt dat de Paterskerk, de Studentenkapel en het Augustinianum een nieuwe toekomst krijgen? “Er zijn hier de afgelopen tijd veel nieuwe bewoners gekomen. Ze hadden nauwelijks contact met de Augustijnen en zijn ook nooit betrokken geraakt bij de kerk. Persoonlijk ben ik heel blij dat de sfeer blijft. Ondanks de grote bouwkundige ingreep is dat goed gelukt. Het gaat om de sfeer die bij de belangrijke momenten in het leven hoort. Ik heb nogal wat uitvaarten in de Paterskerk meegemaakt. Wij repeteerden soms op het oksaal, achterin de kerk boven bij orgel. Vandaaruit kon je de overledene zien liggen. Dat maakte indruk. Niet dat ik er ’s nachts wakker van lag. Voor mij hoort de dood bij het leven. Ik vind het aantrekkelijk dat de dood hier nu weer een plek krijgt. Uitvaarten horen niet in een buurt achteraf waar je nauwelijks komt. Dat was vroeger ook niet zo. Dan ging de aanzegger langs de deuren om te vertellen dat iemand was overleden. En dat is alleen maar goed. Vergelijk het met geboorte. Je kunt je gevoelens laten spreken met zang en voordrachten. De tijdelijkheid van de mens daar moeten we ons bij neerleggen.

Dankbaarheid

Uw eigen afscheid? “Ja in de Paterskerk. Ik heb daar zo vaak gezongen. Tijdens de mis, het vespers, het lof, huwelijksplechtigheden en uitvaartdiensten. Het is een plek waar ik me enorm verbonden mee voel. Ik ben heel dankbaar voor alles wat deze plek mij in mijn leven heeft gebracht.”